Super3
Μάιος 1988
Η ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ τελειώνει με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο τη χρονιά της, αφού κατακτά αήττητη το Πρωτάθλημα, νικώντας στο τελευταίο παιχνίδι των play-offs την πάοκ με 100-85. Έχει προηγηθεί η πορεία στην Ευρώπη, το final-four στη Γάνδη και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Ταυτόχρονα συμπληρώνονται 85 συνεχείς νίκες σε αγώνες πρωταθλήματος, ένα σπάνιο και ακατάρριπτο ρεκόρ, ίσως και για πάντα.Και όμως μετά τον αγώνα, στους δρόμους της πόλης δεν πανηγυρίζει κανένας. Δεν γίνεται καμμία πορεία, δεν βλέπεις ούτε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ. Μα που είναι, θα αναρωτιόταν κανείς, αυτός ο τεράστιος λαός; Που είναι αυτοί οι χιλιάδες φίλαθλοι που κάθε Πέμπτη και Σάββατο έδιναν τη δική τους μάχη για την απόκτηση του μαγικού εισιτηρίου; Αυτοί που πλήρωναν το εξωφρενικό για την εποχή ποσό των 3.000 δρχ.; Γιατί δεν γιορτάζουν με τον ανάλογο τρόπο τις επιτυχίες της μεγάλης ομάδας;
Νοέμβριος 1988
Με τη βοήθεια της διαιτησίας και του (ελέω Κοσκωτά) απόντα Παναγιώτη Γιαννάκη η πάοκ καταφέρνει να πετύχει μία πλαστή νίκη επί του λαβωμένου ΑΡΗ. Βέβαια το πρωτάθλημα βρίσκεται ακόμα στην αρχή και υπάρχει πολύ δρόμος για τον τελικό νικητή όμως οι γυφτοπρόξενοι πανηγυρίζουν έξαλλα σ' όλη τη Θεσσαλονίκη σαν να κατάκτησαν 10 τίτλους μαζί! Οι δρόμοι γεμίζουν από τα ηλίθια συνθήματά τους χωρίς να εμποδίζονται ή να φοβούνται κανέναν.Αυτές οι δύο εικόνες είναι 100% πραγματικές. Δεν ωφελεί να κρύβουμε την αλήθεια. Έτσι ήταν τα πράγματα τότε. Ο λαός του ΑΡΗ μπορεί να ήταν και τότε μεγάλος αλλά δεν υπήρχε πουθενά εκτός γηπέδου. Το μόνο που υπήρχε ήταν ο φόβος, η καθολική υποχώρηση, η πλήρης ανυπαρξία και της στοιχειώδους ακόμα οργάνωσης. Οι διοικήσεις τόσο του ποδοσφαίρου όσο και του μπάσκετ βρίσκονταν τελείως απομονωμένες από την πλατιά μάζα των Αρειανών οπαδών, ζούσαν στο δικό τους κόσμο, όπου το μόνο ενδιαφέρον τους άρχιζε και τέλειωνε στα οικονομικά μεγέθη της ομάδας, στα συν και στα πλην, στο δώσε και στο πάρε (ή ίσως μόνο στο παρε).Τι και αν όλη η νεολαία της Ελλάδας ήταν τότε ΑΡΗΣ, συνεπαρμένοι από τα μαγικά κόλπα του Γκάλη και του Γιαννάκη, τι και αν τα θέατρα έκλειναν κάθε Πέμπτη, αφού υπήρχε το σόου μπάσκετ του ΑΡΗ, τι και αν τα πιτσιρίκια κυκλοφορούσαν τα καλοκαίρια φορώντας τη γνωστή κιτρινόμαυρη στολή με τη διαφήμιση SATO.Αλλα πράγματα ενδιέφεραν τους ανθρώπους του ΑΡΗ...Για άλλα μεριμνούσαν και τύρβαζαν. Κανένα ενδιαφέρον για την οργάνωση αυτού του μεγάλου λαού, για την προβολή του, για το χτίσιμο γερών θεμελίων, ώστε η φουρνιά εκείνη να μην χαθεί, αλλά να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Μια αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατουσε πλήρως και ένα μπλαζέ ελιτίστικο ύφος, στραγγάλιζαν κάθε δημιουργική και ανανεωτική σκέψη. Το όλο σκηνικό συμπλήρωναν οι τότε υπάρχοντες σύνδεσμοι "παρωδία". Είτε γιατί βρίσκονταν σε στάδιο παρακμής και ξεπεσμού, είτε γιατί οι πρόεδροί τους την είχαν δει κάπως αλλοιώς. Τρανό παράδειγμα ο πάλε ποτέ ΣΦΑΧ, που είχε πια μεταβληθεί σε ένα θλιβερό συνοθύλευμα "φιλήσυχων φιλάθλων", απόμαχων γερόντων και επικίνδυνων τρωκτικών, που μόνο ως δυναμικό σύνδεσμο δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος.Πώς λοιπόν όλος αυτός ο αχταρμάς των παραγόντων, παραγοντίσκων και φιλαθλοπατέρων θα μπορούσε να δώσει όραμα σε έναν κόσμο που τόσο πολύ το χρειαζόταν; Από που να βρουν όλοι αυτοί την ορμή και τη φαντασία, για να εκφράσουν το δυναμισμό και το πάθος του Αρειανού λαού; Τα πάντα λοιπόν βρισκόταν σ' ένα τέλμα και ήταν επόμενο να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά.Η ήττα από την πάοκ εκείνο το βροχερό βράδυ της 5ης Νοεμβρίου ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Δεν γινόταν, δεν πήγαινε άλλο ο εγκλωβισμός της Αρειανής ιδέας στη διαβρωμένη νοοτροπία, στην ηττοπαθή φιλοσοφία, στις διεφθαρμένες απόψεις των λίγων που κρατούσαν τα ηνία στα χέρια τους.Σ' ένα Αρειανό στέκι στο κέντρο της Θεσ/νίκης, μια ομάδα οπαδών ηλικίας 25-30 χρόνων μαζεύτηκαν και πήραν τη μεγάλη απόφαση.Χρειαζόταν να υπάρξει κάτι νέο, κάτι καινούριο, που θα αποκαταστούσε τη διαταραγμένη ισορροπία και τον πληγωμένο εγωισμό του κιτρινόμαυρου λαού.
Εκείνη τη μέρα γεννήθηκε ο SUPER-3...
Η ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ τελειώνει με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο τη χρονιά της, αφού κατακτά αήττητη το Πρωτάθλημα, νικώντας στο τελευταίο παιχνίδι των play-offs την πάοκ με 100-85. Έχει προηγηθεί η πορεία στην Ευρώπη, το final-four στη Γάνδη και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Ταυτόχρονα συμπληρώνονται 85 συνεχείς νίκες σε αγώνες πρωταθλήματος, ένα σπάνιο και ακατάρριπτο ρεκόρ, ίσως και για πάντα.Και όμως μετά τον αγώνα, στους δρόμους της πόλης δεν πανηγυρίζει κανένας. Δεν γίνεται καμμία πορεία, δεν βλέπεις ούτε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ. Μα που είναι, θα αναρωτιόταν κανείς, αυτός ο τεράστιος λαός; Που είναι αυτοί οι χιλιάδες φίλαθλοι που κάθε Πέμπτη και Σάββατο έδιναν τη δική τους μάχη για την απόκτηση του μαγικού εισιτηρίου; Αυτοί που πλήρωναν το εξωφρενικό για την εποχή ποσό των 3.000 δρχ.; Γιατί δεν γιορτάζουν με τον ανάλογο τρόπο τις επιτυχίες της μεγάλης ομάδας;
Νοέμβριος 1988
Με τη βοήθεια της διαιτησίας και του (ελέω Κοσκωτά) απόντα Παναγιώτη Γιαννάκη η πάοκ καταφέρνει να πετύχει μία πλαστή νίκη επί του λαβωμένου ΑΡΗ. Βέβαια το πρωτάθλημα βρίσκεται ακόμα στην αρχή και υπάρχει πολύ δρόμος για τον τελικό νικητή όμως οι γυφτοπρόξενοι πανηγυρίζουν έξαλλα σ' όλη τη Θεσσαλονίκη σαν να κατάκτησαν 10 τίτλους μαζί! Οι δρόμοι γεμίζουν από τα ηλίθια συνθήματά τους χωρίς να εμποδίζονται ή να φοβούνται κανέναν.Αυτές οι δύο εικόνες είναι 100% πραγματικές. Δεν ωφελεί να κρύβουμε την αλήθεια. Έτσι ήταν τα πράγματα τότε. Ο λαός του ΑΡΗ μπορεί να ήταν και τότε μεγάλος αλλά δεν υπήρχε πουθενά εκτός γηπέδου. Το μόνο που υπήρχε ήταν ο φόβος, η καθολική υποχώρηση, η πλήρης ανυπαρξία και της στοιχειώδους ακόμα οργάνωσης. Οι διοικήσεις τόσο του ποδοσφαίρου όσο και του μπάσκετ βρίσκονταν τελείως απομονωμένες από την πλατιά μάζα των Αρειανών οπαδών, ζούσαν στο δικό τους κόσμο, όπου το μόνο ενδιαφέρον τους άρχιζε και τέλειωνε στα οικονομικά μεγέθη της ομάδας, στα συν και στα πλην, στο δώσε και στο πάρε (ή ίσως μόνο στο παρε).Τι και αν όλη η νεολαία της Ελλάδας ήταν τότε ΑΡΗΣ, συνεπαρμένοι από τα μαγικά κόλπα του Γκάλη και του Γιαννάκη, τι και αν τα θέατρα έκλειναν κάθε Πέμπτη, αφού υπήρχε το σόου μπάσκετ του ΑΡΗ, τι και αν τα πιτσιρίκια κυκλοφορούσαν τα καλοκαίρια φορώντας τη γνωστή κιτρινόμαυρη στολή με τη διαφήμιση SATO.Αλλα πράγματα ενδιέφεραν τους ανθρώπους του ΑΡΗ...Για άλλα μεριμνούσαν και τύρβαζαν. Κανένα ενδιαφέρον για την οργάνωση αυτού του μεγάλου λαού, για την προβολή του, για το χτίσιμο γερών θεμελίων, ώστε η φουρνιά εκείνη να μην χαθεί, αλλά να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Μια αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατουσε πλήρως και ένα μπλαζέ ελιτίστικο ύφος, στραγγάλιζαν κάθε δημιουργική και ανανεωτική σκέψη. Το όλο σκηνικό συμπλήρωναν οι τότε υπάρχοντες σύνδεσμοι "παρωδία". Είτε γιατί βρίσκονταν σε στάδιο παρακμής και ξεπεσμού, είτε γιατί οι πρόεδροί τους την είχαν δει κάπως αλλοιώς. Τρανό παράδειγμα ο πάλε ποτέ ΣΦΑΧ, που είχε πια μεταβληθεί σε ένα θλιβερό συνοθύλευμα "φιλήσυχων φιλάθλων", απόμαχων γερόντων και επικίνδυνων τρωκτικών, που μόνο ως δυναμικό σύνδεσμο δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος.Πώς λοιπόν όλος αυτός ο αχταρμάς των παραγόντων, παραγοντίσκων και φιλαθλοπατέρων θα μπορούσε να δώσει όραμα σε έναν κόσμο που τόσο πολύ το χρειαζόταν; Από που να βρουν όλοι αυτοί την ορμή και τη φαντασία, για να εκφράσουν το δυναμισμό και το πάθος του Αρειανού λαού; Τα πάντα λοιπόν βρισκόταν σ' ένα τέλμα και ήταν επόμενο να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά.Η ήττα από την πάοκ εκείνο το βροχερό βράδυ της 5ης Νοεμβρίου ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Δεν γινόταν, δεν πήγαινε άλλο ο εγκλωβισμός της Αρειανής ιδέας στη διαβρωμένη νοοτροπία, στην ηττοπαθή φιλοσοφία, στις διεφθαρμένες απόψεις των λίγων που κρατούσαν τα ηνία στα χέρια τους.Σ' ένα Αρειανό στέκι στο κέντρο της Θεσ/νίκης, μια ομάδα οπαδών ηλικίας 25-30 χρόνων μαζεύτηκαν και πήραν τη μεγάλη απόφαση.Χρειαζόταν να υπάρξει κάτι νέο, κάτι καινούριο, που θα αποκαταστούσε τη διαταραγμένη ισορροπία και τον πληγωμένο εγωισμό του κιτρινόμαυρου λαού.
Εκείνη τη μέρα γεννήθηκε ο SUPER-3...
Το Σήμα
Όταν ξεκίνησε η προσπάθεια για την οργάνωση, του Αρειανού λαού 
την ανασύνταξη του αλλά και τη γαλούχηση μιας νέας γενιάς Αρειανών οπαδών, τη γιγάντωση της Αρειανής ιδέας, τη συσπείρωση γύρω από ένα κοινό όραμα που σηματοδοτήθηκε από την ίδρυση του SUPER-3, η προσπάθεια αυτή έπρεπε να συνοδεύεται με ένα έμβλημα που θα ταυτιστεί με το σύνδεσμο και θα καταξιωθεί στις συνειδήσεις όλων.
Το έμβλημα του SUPER-3 έπρεπε να συμβολίζει με τον πλέον παραστατικό τρόπο την δύναμη, την υπερηφάνεια, την αποφασιστικότητα, τη γενναιότητα του Συνδέσμου, ως στάση απέναντι στα πράγματα και το τοπίο που είχε διαμορφωθεί στα αθλητικά και κοινωνικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης εν γένει, αλλά ίσως περισσότερο από όλα τα παραπάνω έπρεπε να συμβολίζει την αφοσίωση και την πίστη του προς στην αγαπημένη μας ομάδα.
Το 1988 ιδρύθηκε ένας νέος σύνδεσμος, που ήρθε για να αλλάξει τα δεδομένα.
Η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του έφερε νέα εποχή στο συνδεσμικό κίνημα και ο SUPER-3 ήρθε στο προσκήνιο για να γίνει μπροστάρης, πρωτοπόρος, για να υπηρετήσει με συνέπεια το μεγαλείο του Θεού του Πολέμου, παντού, πάντα και με οποιοδήποτε κόστος.
Αυτό ήταν το κοινό γνώρισμα, ο συνδετικός κρίκος των μελών του και όλα αυτά έπρεπε πρεσβεύει το σύμβολο του νεοϊδρυθέντος τότε Συνδέσμου.
Έτσι αποφασίστηκε από τα ιδρυτικά στελέχη του Συνδέσμου ότι το έμβλημα του SUPER-3 θα έπρεπε να είναι το, θρυλικό πλέον, Bulldog ως σύμβολο πίστης, αφοσίωσης, ο ακούραστος προστάτης , πάντα δίπλα στον αγαπημένο μας ΑΡΗ.
Το Bulldog
Το Bulldog που θα στέκεται πάντα μαχητικό απέναντι σε κάθε επίδοξο εχθρό που θα σκεφτεί να εναντιωθεί και να βλάψει την Αρειανάρα μας.
Εντός και εκτός γηπέδου το Bulldog είναι από τότε πιστός συνοδοιπόρος του Θεού του Πολέμου ΑΡΗ.
"Τον ΑΡΗ μου τον αγαπώ και ποτέ δεν τον αφήνω να παίζει δίχως οπαδούς", ένα σύνθημα που εδώ και χρόνια δονεί το Χαριλάου και το Αλεξάνδρειο μετά από μεγάλες νίκες αλλά και ήττες, μετά από χαρές αλλά και πίκρες, αποτυπώνει την προσήλωση στην ιδέα του αγαπημένου μας ΑΡΗ, ακούστηκε σε αναρίθμητα γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαίρου που αγωνιζόταν ο ΑΡΗΣ σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό.
Γι' αυτό το λόγο δημιουργήθηκε ο SUPER-3, για να ακολουθεί και να στηρίζει πιστά, παντού και πάντα τον ΑΡΗ με τον δικό του μοναδικό τρόπο και γι' αυτό το Bulldog έχει γίνει σύμβολο-συνώνυμο πίστης και περήφανης, δυναμικής και ακατάπαυστης στήριξης στο μεγάλο και ιστορικό σύλλογο μας, το μεγάλο πάθος της ζωής μας, τον ΑΡΗ.
απο super3.gr
την ανασύνταξη του αλλά και τη γαλούχηση μιας νέας γενιάς Αρειανών οπαδών, τη γιγάντωση της Αρειανής ιδέας, τη συσπείρωση γύρω από ένα κοινό όραμα που σηματοδοτήθηκε από την ίδρυση του SUPER-3, η προσπάθεια αυτή έπρεπε να συνοδεύεται με ένα έμβλημα που θα ταυτιστεί με το σύνδεσμο και θα καταξιωθεί στις συνειδήσεις όλων.Το έμβλημα του SUPER-3 έπρεπε να συμβολίζει με τον πλέον παραστατικό τρόπο την δύναμη, την υπερηφάνεια, την αποφασιστικότητα, τη γενναιότητα του Συνδέσμου, ως στάση απέναντι στα πράγματα και το τοπίο που είχε διαμορφωθεί στα αθλητικά και κοινωνικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης εν γένει, αλλά ίσως περισσότερο από όλα τα παραπάνω έπρεπε να συμβολίζει την αφοσίωση και την πίστη του προς στην αγαπημένη μας ομάδα.
Το 1988 ιδρύθηκε ένας νέος σύνδεσμος, που ήρθε για να αλλάξει τα δεδομένα.
Η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του έφερε νέα εποχή στο συνδεσμικό κίνημα και ο SUPER-3 ήρθε στο προσκήνιο για να γίνει μπροστάρης, πρωτοπόρος, για να υπηρετήσει με συνέπεια το μεγαλείο του Θεού του Πολέμου, παντού, πάντα και με οποιοδήποτε κόστος.
Αυτό ήταν το κοινό γνώρισμα, ο συνδετικός κρίκος των μελών του και όλα αυτά έπρεπε πρεσβεύει το σύμβολο του νεοϊδρυθέντος τότε Συνδέσμου.
Έτσι αποφασίστηκε από τα ιδρυτικά στελέχη του Συνδέσμου ότι το έμβλημα του SUPER-3 θα έπρεπε να είναι το, θρυλικό πλέον, Bulldog ως σύμβολο πίστης, αφοσίωσης, ο ακούραστος προστάτης , πάντα δίπλα στον αγαπημένο μας ΑΡΗ.
Το Bulldog
Το Bulldog που θα στέκεται πάντα μαχητικό απέναντι σε κάθε επίδοξο εχθρό που θα σκεφτεί να εναντιωθεί και να βλάψει την Αρειανάρα μας.
Εντός και εκτός γηπέδου το Bulldog είναι από τότε πιστός συνοδοιπόρος του Θεού του Πολέμου ΑΡΗ.
"Τον ΑΡΗ μου τον αγαπώ και ποτέ δεν τον αφήνω να παίζει δίχως οπαδούς", ένα σύνθημα που εδώ και χρόνια δονεί το Χαριλάου και το Αλεξάνδρειο μετά από μεγάλες νίκες αλλά και ήττες, μετά από χαρές αλλά και πίκρες, αποτυπώνει την προσήλωση στην ιδέα του αγαπημένου μας ΑΡΗ, ακούστηκε σε αναρίθμητα γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαίρου που αγωνιζόταν ο ΑΡΗΣ σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό.
Γι' αυτό το λόγο δημιουργήθηκε ο SUPER-3, για να ακολουθεί και να στηρίζει πιστά, παντού και πάντα τον ΑΡΗ με τον δικό του μοναδικό τρόπο και γι' αυτό το Bulldog έχει γίνει σύμβολο-συνώνυμο πίστης και περήφανης, δυναμικής και ακατάπαυστης στήριξης στο μεγάλο και ιστορικό σύλλογο μας, το μεγάλο πάθος της ζωής μας, τον ΑΡΗ.
απο super3.gr
ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ
Η ιστορία των Ιερολοχιτών ξεικάει στα μέσα της δεκαετίας του 60. Την εποχή εκείνη, μια πραέα ωέων και δυναμικών οπαδών του ΑΡΗ δημηούργησε έναν πυρήνα με βάση τα τσιμέντα της Θύρας 1. Το γήπεδο Χαριλάου, που την εποχή εκείνη δεν είχε την σημερινή του μορφή, είχε ως μοναδικό πέταλο την Θύρα 1. Για το λόγο αυτό το δυναμικότερο τμήμα των οπαδών του ΑΡΗ μας συγκετνρώθηκε στη Θύρα 1, από όπου ξεπήδησε ο πρώτος πυρήνας. Το όνομα του συνδέσμου, όντως πρωτότυπο, έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Σε έναν αγώνα κυπέλλου στο Αγρίνιο με αντίπαλο τον Παναιτωλικό, 29 οπαδοί του ΑΡΗ, από την Θύρα 1, βρέθηκαν στο πλευρό της αγαπημένης μας ομάδας. Γνωστός δημοσιογράφος της εποχής παρομοίασε τους εκδρομείς οπαδούς με τους θρυλικούς στρατιώτες του Ιερού Λόχου και έτσι ουσιαστικά βάφτισε τον καινούργιο σύνδεσμο. Παρά το γεγονός ότι οι Ιερολοχίτες ξεκίνήσαν την δράση τους την δεκαετία του 60, η επίσημη ιδρυσή τους άργησε αρκετά χρόνια. Ήταν μόλις το 1977 που το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης ενέκρινε το καταστατικό με τίτλο ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΑΙ Θ1. Από τη στιγμή εκείνη ξεκίνησε η επίσημη ιστορία του συνδέσμου. Ο σύνδεσμος των Ιερολοχιτών ήταν πάντα κοντά στην ομάδα και έχει δώσει την δική της μάχη, στις καλύτερες και χειρότερες στιγμές, για το καλό του ΑΡΗ μας. Μέσα στην πολύχρονη ιστορία του συνδέσμου, έχει ακολουθήσει την ομάδα και έχει ζήσει έντονες στιγμές. Εκδρομές στην Αγγλία με αντίπαλο την Τσέλσι, τα ιστορικά παιχνίδια με την Περούτζια, ανεπάληπτες στιγμές στο γήπεδο Χαριλάου. Αναμφισβήτητα η καλύτερη στιγμή του συνδέσμου σχετίζεται, πάντως, με τα παιχνίδια με αντίπαλο την πανίσχυρη, τότε, Σαιντ Ετιεν. Τότε, λοιπόν, και συγεκριμένα στον επαναληπτικό αγώνα, το κορυφαίο ίσως ποδοσφαιρικό περιοδικό του κόσμου, France Football ανακήρυξε τη Θ1 ος την καλύτερη κερκίδα της Ευρώπης, βραβεύοντας ουσιαστικά για αυτό το γεγονός τους Ιερολοχίτες. Με τον ερχομό της δεκαετίας του 80, ο συνδεσμός μας, μαζί με την αγαπημένη μας ομάδα, άρχισε να κατρακυλά. Με αφορμή τις υποχρεώσεις, στρατιωτικές και μη, των περισσότερνω εκ των ηγετικώ στελεχών, οι Ιερολοχίτες ανέστειλαν τη λειτουργία τους. Σε αντίθεση με το ποδοσφαιρικό τημήμα του ΑΡΗ μας που πέρασε μια καρά περίοδο ανυποληψίας και αβεβαιότητας, η ομάδα μπάσκετ μας κατά την ίδια περίοδο έγραψε τη δική της λαμπρή ιστορία. Οι οπαδοί του ΑΡΗ, πάντα δίπλα στην ομάδα είχαν το δικό τους μερίδιο στις επιτυχίες της ομάδας. Μέσα από το μπάσκετ λοιπόν, σε αντίθεση με την προηγούμενη γενιά, που χαρακτιρίζεται «ποδοσφαιρική» γεννήθηκαν για δεύτερη φορά οι Ιερολοχίτες. Ο τρόπος επανασύνδεσης είναι παρόμοιος με αυτόν της πρώτης φοράς. Δύο παρέες οπαδών του ΑΡΗ δημηούργησαν ισάριθμους πυρήνες έχοντας ως βάση τη φτωχή σε επίπεδο συνδέσμων τότε Ανατολική Θεσσαλονίκη. Γρήγορα οι δύο πυρήνες αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν έναν καινούριο και ισχυρό σύνδεσμο. Τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν ήταν πολλά και δυσεπίλυτα. Το πρώτο ήταν αυτό του ονόματος του καινούργιο συνδέσμου. Η λύση δεν άργησε να βρεθέι. Η πρόταση να χρησιμοποιηθεί το όνομα του ενδοξότερου συνδέσμου του ΑΡΗ, κάνοντας τον ενεργό ξανά, ενθουσίασε όλους όσους συμμετείχαν στην προσπάθεια εκείνη. Οι ενέργειες που έγιναν έτσι ώστε η παλιά γενιά των Ιερολοχιτών να δώσει τη συγκατάθεση της για την επαναλειτουργία του συνδέσμου στέφθηκαν με μεγάλη ικανοποίηση το γεγονός ότι το δημιούργημά τους επρόκειτο να αναστηθεί και να αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο στις οποιεσδήποτε επιδιώξεις όλων των τμημάτων του συλλόγου. Οι προσπάθειες για τη στέγαση του σενδέσμου στην παραδοσιακή έδρα των Ιερολοχιτών, αυτή της Αγίας Τριάδος, δεν απέδωσαν καρπούς. Έτσι, όσο και να φάνταζε δύσκολο, επιλέχθηκε η έσχατη λύση. Ο σύνδεσμος στεγάστηκε σε ένα μικρό μαγαζάκι στην κάτω τουμπά, απέναντι σχεδόν από το γήπεδο του αιωνίου αντιπάλου μας. Η ανακοίνωση επαλαλειτουργίας του συνδέσμου έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το σύνολο του λαού του ΑΡΗ. Γράμματα από όλη την Ελλάδα κατέφθαναν σωρηδόν στο σύνδεσμο δίνοντας κουράγειο στα πρώτα μέλη των Ιερολοχιτών. Παράλληλα, οι παλιοί Ιερολοχίτες στάθηκαν αρωγοί στη δύσκολη προσπάθεια που μόλις ξεκινούσε. Λίγους μήνες μετά την επανίδρυση του συνδέσμου, οι Ιερολοχίτες έδωσαν το βροντερό παρόν στο αξέχαστο τελικό του Τορίνο. Πολλοί θα θυμούνται τη συγκίνηση που προκάλεσε η όψη ενός κιτρινόμαυρο γήπεδο στην Ιταλία απένατι στους τούρκους, αλλά και τους πανηγηρισμούς που ακολούθησαν τον αγώνα/θρίλερ. Γρήγορα, φάνηκε η ανάγκη μετεγκατάστασης της έδρας του συνδέσμου. Τα γραφεία στην Τούμπα δεν επαρκούσαν πλέον για να χωρέσουν τις φιλοδοξίες και τον μεγλάλο αριθμό των μελών. Έτσι το καλοκαίρι του 1994, ο σύνδεσμος μεταφέρθηκε στην περιοχή της Ανάληψης, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Καθόλη την διάρκεια της νεώτερης ιστορίας των Ιερολοχιτών, δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της νοοτρπίας του συνδέσμου. Καταρχάς, η έντονή κριτική διάθεση απίναντι σε καταστάσεις και πρόσωπα που εμπλέκονται με τον ΑΡΗ και δεύτερον η πολιτική ίσων αποστάσεων που με θρησκευτική ευλάβεια διατηρούμε. Με γνώμονα το συμφέρον του ΑΡΗ και με κυριότερο προσόν το πάθος μας για την κιτρινόμαυρη ιδέα, ξεκινάμε και τη φετινή περίοδο. Ακόμη δυνατότεροι, πιο οργανωμένοι, και σίγουρα πιο έμπειροι θα είμαστε πόλι εκεί. Είτε στα ανοιχτά γήπεδα του ποδοσφαίρου, είτε στα κλειστά του μπάσκετ, πάντα δίπλα στον ΑΡΗ μας, έτοιμοι να προασπίσουμε τα συμφέροντα του και να σταθούμε αρωγοί σε κάθε προσπάθεια για το καλό γου ενδοξότερου σωματείου της Ελλάδας. Σήμερα ο σύνδεσμος έχει περίπου 1.500 μέλη TIFOZI CLUB ARIS
Το TIFOZI CLUB ARIS-επίσημος αναγνωρισμένος σύδνεσμος του ΑΡΗ-υδρύθηκε το 1997 στην πιο δύσκολη χρονιά της ποδοσφαιρικής μας ομάδας. Σοβαρότητα, υπευθυνότητα, ρομαντισμός και ανιδιοτέλεια είναι τα 4 συστατικά που διέπουν οποιεσδήποτε αποφάσεις του CLU Το TIFOZI CLUB ARIS σε αυτά τα χρόνια της παρουσίας του έχει επιδείξει μία αξιοζήλευτη δυναμική. Φυσικά τα περισσότερα μέλη του συνδέσμου (πριν ακόμα ιδρυθεί) έχουν βρεθεί σε όλα τα μεγάλα και όχι μόνο εύρωπαϊκά ραντεβού της αυτοκρατορίας του μπάσκετ του ΑΡΗ μας (Final 4, τελικοί). Όπως βέβαια και στο ποδόσφαιρο για το οποίο έχουν γίνει οργανωμένες εκδρομές από το club σε πολλά γήπεδα της Ελλάδας αλλά και σε Ευρωπαϊκά όπου έπαιζε ο ΑΡΗΣ, όπως Ελβετία, Ισπανία, Ιταλία, κλπ. Σε άλλες δραστηριότητες έχει να επιδείξει τη βράβευση των πρωταθλητών Ελλάδος ποδοσφαίρου του 1946, καθώς και βραβαύσεις αθλητών, παραγόντων και άλλων ανθρώπων που έχουν βοηθήσει το σύλλογο μας. Μέλη του συνδέσμου αρθρογραφούσαν κάποιο εποχή σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης πάντα με γνώμονα το καλό του ΑΡΗ μας. Το TIFOZI ARIS CLUB από το 2003 και μετά έχει ραδιοφωνική εκπομπή σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης το οποίο ακούγεται και μέσω διαδυκτίου σε όλο το κόσμο. Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να επισκεφτεί και την ιστοσελίδα του club www.tifoziclub.tk, μια ιστοσελίδα ερασιτεχνική μεν αλλά φτιαγμένη με μεράκι και αγάπη για τον ΑΡΗ. Σκοπός του TIFOZI CLUB ARIS είναι η συσπείρωση περισσότερρων οπαδών του ΑΡΗ και να βοηθάει την ομάδα με όποιο τρόπο μπορεί με την παρουσία του στις κερκίδες των γηπέδων που αγωνίζεται ο ΑΡΗΣ καθώς και την υπεράσπιση των συμφερόντων της ομάδας και τη διάδοση της Αρειανής ιδέας. Ο σύνδεσμος έχει πλέον τα γραφεία του στην οδό Μακεδονίας 148, έναν χώρο όμορφο, που έφτιαξαν οι τιφόζι και μπορούν να συγκεντρώνονται και να συζητούν τα του συνδέσμου με επίκεντρο πάντα την αγαπημένη μας ομάδα. Σήμερα το CLUB έχει εγγεγραμμένα πάνω από 300 μέλη και συνεχίζει να αγωνίζεται για το μεγαλείο του ΑΡΗ.
