ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΑΡΗ

Super3

Μάιος 1988

Η ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ τελειώνει με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο τη χρονιά της, αφού κατακτά αήττητη το Πρωτάθλημα, νικώντας στο τελευταίο παιχνίδι των play-offs την πάοκ με 100-85. Έχει προηγηθεί η πορεία στην Ευρώπη, το final-four στη Γάνδη και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Ταυτόχρονα συμπληρώνονται 85 συνεχείς νίκες σε αγώνες πρωταθλήματος, ένα σπάνιο και ακατάρριπτο ρεκόρ, ίσως και για πάντα.Και όμως μετά τον αγώνα, στους δρόμους της πόλης δεν πανηγυρίζει κανένας. Δεν γίνεται καμμία πορεία, δεν βλέπεις ούτε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ. Μα που είναι, θα αναρωτιόταν κανείς, αυτός ο τεράστιος λαός; Που είναι αυτοί οι χιλιάδες φίλαθλοι που κάθε Πέμπτη και Σάββατο έδιναν τη δική τους μάχη για την απόκτηση του μαγικού εισιτηρίου; Αυτοί που πλήρωναν το εξωφρενικό για την εποχή ποσό των 3.000 δρχ.; Γιατί δεν γιορτάζουν με τον ανάλογο τρόπο τις επιτυχίες της μεγάλης ομάδας;


Νοέμβριος 1988

Με τη βοήθεια της διαιτησίας και του (ελέω Κοσκωτά) απόντα Παναγιώτη Γιαννάκη η πάοκ καταφέρνει να πετύχει μία πλαστή νίκη επί του λαβωμένου ΑΡΗ. Βέβαια το πρωτάθλημα βρίσκεται ακόμα στην αρχή και υπάρχει πολύ δρόμος για τον τελικό νικητή όμως οι γυφτοπρόξενοι πανηγυρίζουν έξαλλα σ' όλη τη Θεσσαλονίκη σαν να κατάκτησαν 10 τίτλους μαζί! Οι δρόμοι γεμίζουν από τα ηλίθια συνθήματά τους χωρίς να εμποδίζονται ή να φοβούνται κανέναν.Αυτές οι δύο εικόνες είναι 100% πραγματικές. Δεν ωφελεί να κρύβουμε την αλήθεια. Έτσι ήταν τα πράγματα τότε. Ο λαός του ΑΡΗ μπορεί να ήταν και τότε μεγάλος αλλά δεν υπήρχε πουθενά εκτός γηπέδου. Το μόνο που υπήρχε ήταν ο φόβος, η καθολική υποχώρηση, η πλήρης ανυπαρξία και της στοιχειώδους ακόμα οργάνωσης. Οι διοικήσεις τόσο του ποδοσφαίρου όσο και του μπάσκετ βρίσκονταν τελείως απομονωμένες από την πλατιά μάζα των Αρειανών οπαδών, ζούσαν στο δικό τους κόσμο, όπου το μόνο ενδιαφέρον τους άρχιζε και τέλειωνε στα οικονομικά μεγέθη της ομάδας, στα συν και στα πλην, στο δώσε και στο πάρε (ή ίσως μόνο στο παρε).Τι και αν όλη η νεολαία της Ελλάδας ήταν τότε ΑΡΗΣ, συνεπαρμένοι από τα μαγικά κόλπα του Γκάλη και του Γιαννάκη, τι και αν τα θέατρα έκλειναν κάθε Πέμπτη, αφού υπήρχε το σόου μπάσκετ του ΑΡΗ, τι και αν τα πιτσιρίκια κυκλοφορούσαν τα καλοκαίρια φορώντας τη γνωστή κιτρινόμαυρη στολή με τη διαφήμιση SATO.Αλλα πράγματα ενδιέφεραν τους ανθρώπους του ΑΡΗ...Για άλλα μεριμνούσαν και τύρβαζαν. Κανένα ενδιαφέρον για την οργάνωση αυτού του μεγάλου λαού, για την προβολή του, για το χτίσιμο γερών θεμελίων, ώστε η φουρνιά εκείνη να μην χαθεί, αλλά να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Μια αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατουσε πλήρως και ένα μπλαζέ ελιτίστικο ύφος, στραγγάλιζαν κάθε δημιουργική και ανανεωτική σκέψη. Το όλο σκηνικό συμπλήρωναν οι τότε υπάρχοντες σύνδεσμοι "παρωδία". Είτε γιατί βρίσκονταν σε στάδιο παρακμής και ξεπεσμού, είτε γιατί οι πρόεδροί τους την είχαν δει κάπως αλλοιώς. Τρανό παράδειγμα ο πάλε ποτέ ΣΦΑΧ, που είχε πια μεταβληθεί σε ένα θλιβερό συνοθύλευμα "φιλήσυχων φιλάθλων", απόμαχων γερόντων και επικίνδυνων τρωκτικών, που μόνο ως δυναμικό σύνδεσμο δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος.Πώς λοιπόν όλος αυτός ο αχταρμάς των παραγόντων, παραγοντίσκων και φιλαθλοπατέρων θα μπορούσε να δώσει όραμα σε έναν κόσμο που τόσο πολύ το χρειαζόταν; Από που να βρουν όλοι αυτοί την ορμή και τη φαντασία, για να εκφράσουν το δυναμισμό και το πάθος του Αρειανού λαού; Τα πάντα λοιπόν βρισκόταν σ' ένα τέλμα και ήταν επόμενο να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά.Η ήττα από την πάοκ εκείνο το βροχερό βράδυ της 5ης Νοεμβρίου ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Δεν γινόταν, δεν πήγαινε άλλο ο εγκλωβισμός της Αρειανής ιδέας στη διαβρωμένη νοοτροπία, στην ηττοπαθή φιλοσοφία, στις διεφθαρμένες απόψεις των λίγων που κρατούσαν τα ηνία στα χέρια τους.Σ' ένα Αρειανό στέκι στο κέντρο της Θεσ/νίκης, μια ομάδα οπαδών ηλικίας 25-30 χρόνων μαζεύτηκαν και πήραν τη μεγάλη απόφαση.Χρειαζόταν να υπάρξει κάτι νέο, κάτι καινούριο, που θα αποκαταστούσε τη διαταραγμένη ισορροπία και τον πληγωμένο εγωισμό του κιτρινόμαυρου λαού.

Εκείνη τη μέρα γεννήθηκε ο SUPER-3...

Το Σήμα

Όταν ξεκίνησε η προσπάθεια για την οργάνωση, του Αρειανού λαού την ανασύνταξη του αλλά και τη γαλούχηση μιας νέας γενιάς Αρειανών οπαδών, τη γιγάντωση της Αρειανής ιδέας, τη συσπείρωση γύρω από ένα κοινό όραμα που σηματοδοτήθηκε από την ίδρυση του SUPER-3, η προσπάθεια αυτή έπρεπε να συνοδεύεται με ένα έμβλημα που θα ταυτιστεί με το σύνδεσμο και θα καταξιωθεί στις συνειδήσεις όλων.
Το έμβλημα του SUPER-3 έπρεπε να συμβολίζει με τον πλέον παραστατικό τρόπο την δύναμη, την υπερηφάνεια, την αποφασιστικότητα, τη γενναιότητα του Συνδέσμου, ως στάση απέναντι στα πράγματα και το τοπίο που είχε διαμορφωθεί στα αθλητικά και κοινωνικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης εν γένει, αλλά ίσως περισσότερο από όλα τα παραπάνω έπρεπε να συμβολίζει την αφοσίωση και την πίστη του προς στην αγαπημένη μας ομάδα.
Το 1988 ιδρύθηκε ένας νέος σύνδεσμος, που ήρθε για να αλλάξει τα δεδομένα.
Η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του έφερε νέα εποχή στο συνδεσμικό κίνημα και ο SUPER-3 ήρθε στο προσκήνιο για να γίνει μπροστάρης, πρωτοπόρος, για να υπηρετήσει με συνέπεια το μεγαλείο του Θεού του Πολέμου, παντού, πάντα και με οποιοδήποτε κόστος.
Αυτό ήταν το κοινό γνώρισμα, ο συνδετικός κρίκος των μελών του και όλα αυτά έπρεπε πρεσβεύει το σύμβολο του νεοϊδρυθέντος τότε Συνδέσμου.
Έτσι αποφασίστηκε από τα ιδρυτικά στελέχη του Συνδέσμου ότι το έμβλημα του SUPER-3 θα έπρεπε να είναι το, θρυλικό πλέον, Bulldog ως σύμβολο πίστης, αφοσίωσης, ο ακούραστος προστάτης , πάντα δίπλα στον αγαπημένο μας ΑΡΗ.
Το Bulldog

Το Bulldog που θα στέκεται πάντα μαχητικό απέναντι σε κάθε επίδοξο εχθρό που θα σκεφτεί να εναντιωθεί και να βλάψει την Αρειανάρα μας.
Εντός και εκτός γηπέδου το Bulldog είναι από τότε πιστός συνοδοιπόρος του Θεού του Πολέμου ΑΡΗ.
"Τον ΑΡΗ μου τον αγαπώ και ποτέ δεν τον αφήνω να παίζει δίχως οπαδούς", ένα σύνθημα που εδώ και χρόνια δονεί το Χαριλάου και το Αλεξάνδρειο μετά από μεγάλες νίκες αλλά και ήττες, μετά από χαρές αλλά και πίκρες, αποτυπώνει την προσήλωση στην ιδέα του αγαπημένου μας ΑΡΗ, ακούστηκε σε αναρίθμητα γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαίρου που αγωνιζόταν ο ΑΡΗΣ σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό.
Γι' αυτό το λόγο δημιουργήθηκε ο SUPER-3, για να ακολουθεί και να στηρίζει πιστά, παντού και πάντα τον ΑΡΗ με τον δικό του μοναδικό τρόπο και γι' αυτό το Bulldog έχει γίνει σύμβολο-συνώνυμο πίστης και περήφανης, δυναμικής και ακατάπαυστης στήριξης στο μεγάλο και ιστορικό σύλλογο μας, το μεγάλο πάθος της ζωής μας, τον ΑΡΗ.

απο super3.gr

ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ

Η ιστορία των Ιερολοχιτών ξεικάει στα μέσα της δεκαετίας του 60. Την εποχή εκείνη, μια πραέα ωέων και δυναμικών οπαδών του ΑΡΗ δημηούργησε έναν πυρήνα με βάση τα τσιμέντα της Θύρας 1. Το γήπεδο Χαριλάου, που την εποχή εκείνη δεν είχε την σημερινή του μορφή, είχε ως μοναδικό πέταλο την Θύρα 1. Για το λόγο αυτό το δυναμικότερο τμήμα των οπαδών του ΑΡΗ μας συγκετνρώθηκε στη Θύρα 1, από όπου ξεπήδησε ο πρώτος πυρήνας. Το όνομα του συνδέσμου, όντως πρωτότυπο, έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Σε έναν αγώνα κυπέλλου στο Αγρίνιο με αντίπαλο τον Παναιτωλικό, 29 οπαδοί του ΑΡΗ, από την Θύρα 1, βρέθηκαν στο πλευρό της αγαπημένης μας ομάδας. Γνωστός δημοσιογράφος της εποχής παρομοίασε τους εκδρομείς οπαδούς με τους θρυλικούς στρατιώτες του Ιερού Λόχου και έτσι ουσιαστικά βάφτισε τον καινούργιο σύνδεσμο. Παρά το γεγονός ότι οι Ιερολοχίτες ξεκίνήσαν την δράση τους την δεκαετία του 60, η επίσημη ιδρυσή τους άργησε αρκετά χρόνια. Ήταν μόλις το 1977 που το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης ενέκρινε το καταστατικό με τίτλο ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΑΙ Θ1. Από τη στιγμή εκείνη ξεκίνησε η επίσημη ιστορία του συνδέσμου. Ο σύνδεσμος των Ιερολοχιτών ήταν πάντα κοντά στην ομάδα και έχει δώσει την δική της μάχη, στις καλύτερες και χειρότερες στιγμές, για το καλό του ΑΡΗ μας. Μέσα στην πολύχρονη ιστορία του συνδέσμου, έχει ακολουθήσει την ομάδα και έχει ζήσει έντονες στιγμές. Εκδρομές στην Αγγλία με αντίπαλο την Τσέλσι, τα ιστορικά παιχνίδια με την Περούτζια, ανεπάληπτες στιγμές στο γήπεδο Χαριλάου. Αναμφισβήτητα η καλύτερη στιγμή του συνδέσμου σχετίζεται, πάντως, με τα παιχνίδια με αντίπαλο την πανίσχυρη, τότε, Σαιντ Ετιεν. Τότε, λοιπόν, και συγεκριμένα στον επαναληπτικό αγώνα, το κορυφαίο ίσως ποδοσφαιρικό περιοδικό του κόσμου, France Football ανακήρυξε τη Θ1 ος την καλύτερη κερκίδα της Ευρώπης, βραβεύοντας ουσιαστικά για αυτό το γεγονός τους Ιερολοχίτες. Με τον ερχομό της δεκαετίας του 80, ο συνδεσμός μας, μαζί με την αγαπημένη μας ομάδα, άρχισε να κατρακυλά. Με αφορμή τις υποχρεώσεις, στρατιωτικές και μη, των περισσότερνω εκ των ηγετικώ στελεχών, οι Ιερολοχίτες ανέστειλαν τη λειτουργία τους. Σε αντίθεση με το ποδοσφαιρικό τημήμα του ΑΡΗ μας που πέρασε μια καρά περίοδο ανυποληψίας και αβεβαιότητας, η ομάδα μπάσκετ μας κατά την ίδια περίοδο έγραψε τη δική της λαμπρή ιστορία. Οι οπαδοί του ΑΡΗ, πάντα δίπλα στην ομάδα είχαν το δικό τους μερίδιο στις επιτυχίες της ομάδας. Μέσα από το μπάσκετ λοιπόν, σε αντίθεση με την προηγούμενη γενιά, που χαρακτιρίζεται «ποδοσφαιρική» γεννήθηκαν για δεύτερη φορά οι Ιερολοχίτες. Ο τρόπος επανασύνδεσης είναι παρόμοιος με αυτόν της πρώτης φοράς. Δύο παρέες οπαδών του ΑΡΗ δημηούργησαν ισάριθμους πυρήνες έχοντας ως βάση τη φτωχή σε επίπεδο συνδέσμων τότε Ανατολική Θεσσαλονίκη. Γρήγορα οι δύο πυρήνες αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν έναν καινούριο και ισχυρό σύνδεσμο. Τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν ήταν πολλά και δυσεπίλυτα. Το πρώτο ήταν αυτό του ονόματος του καινούργιο συνδέσμου. Η λύση δεν άργησε να βρεθέι. Η πρόταση να χρησιμοποιηθεί το όνομα του ενδοξότερου συνδέσμου του ΑΡΗ, κάνοντας τον ενεργό ξανά, ενθουσίασε όλους όσους συμμετείχαν στην προσπάθεια εκείνη. Οι ενέργειες που έγιναν έτσι ώστε η παλιά γενιά των Ιερολοχιτών να δώσει τη συγκατάθεση της για την επαναλειτουργία του συνδέσμου στέφθηκαν με μεγάλη ικανοποίηση το γεγονός ότι το δημιούργημά τους επρόκειτο να αναστηθεί και να αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο στις οποιεσδήποτε επιδιώξεις όλων των τμημάτων του συλλόγου. Οι προσπάθειες για τη στέγαση του σενδέσμου στην παραδοσιακή έδρα των Ιερολοχιτών, αυτή της Αγίας Τριάδος, δεν απέδωσαν καρπούς. Έτσι, όσο και να φάνταζε δύσκολο, επιλέχθηκε η έσχατη λύση. Ο σύνδεσμος στεγάστηκε σε ένα μικρό μαγαζάκι στην κάτω τουμπά, απέναντι σχεδόν από το γήπεδο του αιωνίου αντιπάλου μας. Η ανακοίνωση επαλαλειτουργίας του συνδέσμου έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το σύνολο του λαού του ΑΡΗ. Γράμματα από όλη την Ελλάδα κατέφθαναν σωρηδόν στο σύνδεσμο δίνοντας κουράγειο στα πρώτα μέλη των Ιερολοχιτών. Παράλληλα, οι παλιοί Ιερολοχίτες στάθηκαν αρωγοί στη δύσκολη προσπάθεια που μόλις ξεκινούσε. Λίγους μήνες μετά την επανίδρυση του συνδέσμου, οι Ιερολοχίτες έδωσαν το βροντερό παρόν στο αξέχαστο τελικό του Τορίνο. Πολλοί θα θυμούνται τη συγκίνηση που προκάλεσε η όψη ενός κιτρινόμαυρο γήπεδο στην Ιταλία απένατι στους τούρκους, αλλά και τους πανηγηρισμούς που ακολούθησαν τον αγώνα/θρίλερ. Γρήγορα, φάνηκε η ανάγκη μετεγκατάστασης της έδρας του συνδέσμου. Τα γραφεία στην Τούμπα δεν επαρκούσαν πλέον για να χωρέσουν τις φιλοδοξίες και τον μεγλάλο αριθμό των μελών. Έτσι το καλοκαίρι του 1994, ο σύνδεσμος μεταφέρθηκε στην περιοχή της Ανάληψης, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Καθόλη την διάρκεια της νεώτερης ιστορίας των Ιερολοχιτών, δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της νοοτρπίας του συνδέσμου. Καταρχάς, η έντονή κριτική διάθεση απίναντι σε καταστάσεις και πρόσωπα που εμπλέκονται με τον ΑΡΗ και δεύτερον η πολιτική ίσων αποστάσεων που με θρησκευτική ευλάβεια διατηρούμε. Με γνώμονα το συμφέρον του ΑΡΗ και με κυριότερο προσόν το πάθος μας για την κιτρινόμαυρη ιδέα, ξεκινάμε και τη φετινή περίοδο. Ακόμη δυνατότεροι, πιο οργανωμένοι, και σίγουρα πιο έμπειροι θα είμαστε πόλι εκεί. Είτε στα ανοιχτά γήπεδα του ποδοσφαίρου, είτε στα κλειστά του μπάσκετ, πάντα δίπλα στον ΑΡΗ μας, έτοιμοι να προασπίσουμε τα συμφέροντα του και να σταθούμε αρωγοί σε κάθε προσπάθεια για το καλό γου ενδοξότερου σωματείου της Ελλάδας. Σήμερα ο σύνδεσμος έχει περίπου 1.500 μέλη

TIFOZI CLUB ARIS

Το TIFOZI CLUB ARIS-επίσημος αναγνωρισμένος σύδνεσμος του ΑΡΗ-υδρύθηκε το 1997 στην πιο δύσκολη χρονιά της ποδοσφαιρικής μας ομάδας. Σοβαρότητα, υπευθυνότητα, ρομαντισμός και ανιδιοτέλεια είναι τα 4 συστατικά που διέπουν οποιεσδήποτε αποφάσεις του CLU Το TIFOZI CLUB ARIS σε αυτά τα χρόνια της παρουσίας του έχει επιδείξει μία αξιοζήλευτη δυναμική. Φυσικά τα περισσότερα μέλη του συνδέσμου (πριν ακόμα ιδρυθεί) έχουν βρεθεί σε όλα τα μεγάλα και όχι μόνο εύρωπαϊκά ραντεβού της αυτοκρατορίας του μπάσκετ του ΑΡΗ μας (Final 4, τελικοί). Όπως βέβαια και στο ποδόσφαιρο για το οποίο έχουν γίνει οργανωμένες εκδρομές από το club σε πολλά γήπεδα της Ελλάδας αλλά και σε Ευρωπαϊκά όπου έπαιζε ο ΑΡΗΣ, όπως Ελβετία, Ισπανία, Ιταλία, κλπ. Σε άλλες δραστηριότητες έχει να επιδείξει τη βράβευση των πρωταθλητών Ελλάδος ποδοσφαίρου του 1946, καθώς και βραβαύσεις αθλητών, παραγόντων και άλλων ανθρώπων που έχουν βοηθήσει το σύλλογο μας. Μέλη του συνδέσμου αρθρογραφούσαν κάποιο εποχή σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης πάντα με γνώμονα το καλό του ΑΡΗ μας. Το TIFOZI ARIS CLUB από το 2003 και μετά έχει ραδιοφωνική εκπομπή σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης το οποίο ακούγεται και μέσω διαδυκτίου σε όλο το κόσμο. Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να επισκεφτεί και την ιστοσελίδα του club www.tifoziclub.tk, μια ιστοσελίδα ερασιτεχνική μεν αλλά φτιαγμένη με μεράκι και αγάπη για τον ΑΡΗ. Σκοπός του TIFOZI CLUB ARIS είναι η συσπείρωση περισσότερρων οπαδών του ΑΡΗ και να βοηθάει την ομάδα με όποιο τρόπο μπορεί με την παρουσία του στις κερκίδες των γηπέδων που αγωνίζεται ο ΑΡΗΣ καθώς και την υπεράσπιση των συμφερόντων της ομάδας και τη διάδοση της Αρειανής ιδέας. Ο σύνδεσμος έχει πλέον τα γραφεία του στην οδό Μακεδονίας 148, έναν χώρο όμορφο, που έφτιαξαν οι τιφόζι και μπορούν να συγκεντρώνονται και να συζητούν τα του συνδέσμου με επίκεντρο πάντα την αγαπημένη μας ομάδα. Σήμερα το CLUB έχει εγγεγραμμένα πάνω από 300 μέλη και συνεχίζει να αγωνίζεται για το μεγαλείο του ΑΡΗ.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ

ΤΑ 22 ΙΔΡΥΤΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ
Αγγέλου Γιάννης
Αγοραστός Λάζαρος
Βλαχόπουλος Γρηγόρης
Βλαχόπουλος Λάζαρος
Γκοτζαμάνης Πέτρος
Δήμου
Ζέγας Αγγελος
Θεοδωρίδης Θεόδωρος
Ιωαννίδης Δημήτρης
Καραγιαννίδης Τηλέμαχος
Κοτρότσης Δημήτρης
Κρέης Πέτρος
Κυδωνάκης Μήνως
Κωστίδης Λάζαρος
Λάμπρου Γιώργος
Νακόπουλος Γιάννης
Παπαγεωργίου Θανάσης
Πλιάτσικας Γιάννης
Ρωσσιάδης Ρούσσος
Σαλούστο Κάρολος
Τσιατσιαπάς Τάσος
Κότσανος Πρόδρομος

Σε ένα καφενείο της περιοχής του Βότση, στις 25 Μαρτίου 1914, μια συντροφιά που την αποτελούσαν 22 άνθρωποι, πήρε τη μεγάλη απόφαση της ίδρυσης του συλλόγου. Αλλά το πρόβλημα βρισκόταν στο όνομα που θα του έδιναν. Οι δημιουργοί του νέου συλλόγου αποφάσισαν να του δώσουν ένα όνομα θεϊκό, γεμάτο επιβλητικότητα και μεγαλοπρέπεια, που να εμπνέει σεβασμό και φόβο. Με αυτές τις αρχές ξεκίνησε ο ΑΡΗΣ και γρήγορα έγινε ο κυρίαρχος του ποδοσφαίρου της Θεσσαλονίκης αλλά και ένας από τους ισχυρότερους στην Ελλάδα. Η υλοποίηση της ιδέας ήρθε πέντε μήνες αργότερα τον Αύγουστο του 1914. Η ομάδα κέρδισε συμπάθειες μεταξύ των Θεσσαλονικέων που έβλεπαν στον ΑΡΗ τη δύναμη και την ευκαιρία αξιοποίησης της αθλητικής ιδέας αλλά και ένα ισχυρό και υγιές σωματείο, που θα ήταν σε θέση να μεταφέρει σε όλη την Ελλάδα το όνομα του ΑΡΗ, της Θεσσαλονίκης και του μεγάλου συλλόγου.
Ο ΑΡΗΣ δεν έπαψε ποτέ να είναι ο βασιλιάς της Βόρειας Ελλάδας. Επιβλητικός και δυνατός. Με άλλα λόγια, πραγματικός Ολύμπιος Θεός του Ελληνικού ποδοσφαίρου, του οποίου ο ναός (γήπεδο Χαριλάου), χωρά άνω των 20.000 πιστών.
Έμβλημα του συλλόγου ο αναπαυόμενος Θεός του πολέμου, πάντα έτοιμος να δώσει τις μάχες του αν χρειαστεί.
Χρώματά του το κίτρινο και το μαύρο, για να θυμίζει σε όλους το Βυζάντιο, αφού η Θεσσαλονίκη ήταν πάντοτε η δεύτερη πολιτεία της Αυτοκρατορίας.
Ο ΑΡΗΣ στις 25 Μαρτίου του 1914 δήλωσε για πρώτη φορά παρών στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της χώρας μας και από τότε έμελλε να καθιερωθεί στη συνείδηση των φιλάθλων της χώρας ως μια από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες ομάδες.
Την 25η Μαρτίου 1914 είχαν επιλέξει οι ιδρυτές του ΑΡΗ, για να δουν το όνειρό τους να γίνεται πραγματικότητα. Μια μέρα τόσο ξεχωριστή για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, ήταν αυτή που έδωσε έμπνευση σε κάποιους θαρραλέους και οραματιστές νέους της πρόσφατα απελευθερωμένης Θεσσαλονίκης, για να κάνουν τη δική τους προσωπική «επανάσταση». Μια ομάδα που θα πρωταγωνιστεί και θα κερδίζει, όπως ήταν η δική τους νοοτροπία, σε μια ηλικία που «το αίμα έβραζε στις φλέβες τους».
Η εκλεκτή ιδρυτική παρέα, στο καφενείο του Βότση, έδωσε στο όραμα της, όνομα αντάξιο της δικής της ιδεολογίας.
Και εγένετο ο ΑΡΗΣ! Βγαλμένο από την αρχαία ελληνική μυθολογία και το θεό των μαχών και του πολέμου, το όνομα της καινούριας ομάδας, που μόλις ξεκινούσε την πορεία της.
Η σπίθα των νεαρών ιδρυτών έγινε φωτιά και η φωτιά, πυρκαγιά! Ο ΑΡΗΣ έγινε ένας σύλλογος που έμελλε να γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. ένας σύλλογος που λάτρεψαν χιλιάδες κόσμου και έκαναν τον ΑΡΗ κάτι παραπάνω από μια συλλογική προτίμηση.
απο arisfc.gr

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ένα μύθο θα σας πω που τον έμαθα παιδί: Στα 1914, ο Δίας ανακάλυψε πως του έλειπε ένας … Θεός! Από την βουνοκορφή, όπου είχε στημένο τον θρόνο του, απουσίαζε ένας Θεός: ο ΑΡΗΣ. Άρχισε τις αναζητήσεις και σύντομα ανακάλυψε πως ο ΑΡΗΣ προτίμησε τη Θεσσαλονίκη και μάλιστα την περιοχή Βότση, όπου και εγκαταστάθηκε. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να αρχίσουμε την ιστορία του τρισένδοξου σωματείου, που είδε το φως στα 1914.
Έκτοτε πέρασαν αισίως 86 χρόνια και ο ΑΡΗΣ βαδίζει προς το 87ο έτος της ηλικίας του. Παραμένει όμως νέος, γεμάτος ακμή και με όνειρα για ένα μέλλον που δεν θα έχει να ζηλέψει τίποτα από το ένδοξο παρελθόν του. Στα 1914, ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, η πόλη είχε μια ελληνική ομάδα: τον Ηρακλή. Ο Ηρακλής ήταν ένας ημίθεος και η πόλη είχε ανάγκη από ένα ΘΕΟ.

ΑΡΗΣ Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ
Τον ημίθεο μόνο ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ μπορούσε να τον δαμάσει. Έτσι λοιπόν οι ιδρυτές της νέας ομάδας ομόφωνα αποφάσισαν να της δώσουν το όνομα «ΑΡΗΣ». Ο Άρης ήταν Θεός του πολέμου. Και ένας θεός του πολέμου ήταν επόμενο να σαρώσει τα πάντα και να στήσει τρόπαια.
Υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν πως η νέα ομάδα στηρίχτηκε σε ποδοσφαιριστές, που αποχώρησαν από τον Ηρακλή, με τον οποίο αναμετρήθηκε λίγο μετά την ίδρυση της και τον οποίο υπέταξε με 1 – 0, προς γενική κατάπληξη όλων των φιλάθλων της εποχής. Αυτό δεν το επιβεβαιώνει ο Κώστας Κουμπλής, ούτε και ο Διονύσης Καλτέκης, βασικοί ποδοσφαιριστές της «χρυσής εποχής» του Θρυλικού ΑΡΗ. Αντίθετα και οι δύο λένε το ίδιο πράγμα: πως ο ΑΡΗΣ «γέννησε» τον ΠΑΟΚ, αφού αποχώρησαν από τους κιτρίνους 7 ποδοσφαιριστές για να ιδρύσουν τον ιστορικό Δικέφαλο της συμπρωτεύουσας του 1926.
Ο Άρης με τον χρόνο γιγάντωνε. Η Θεσσαλονίκη τον λάτρευε. Η Βόρεια Ελλάδα τον είχε θεοποιήσει και η Ελλάδα τον προσκυνούσε. Και δίκαια αφού ο ΑΡΗΣ δεν διέφερε από μία κίτρινη λαίλαπα. Ομάδα που τα συνδύαζε όλα: τέχνη, δύναμη, αποτελεσματικότητα. Πώς να μην προκαλούσε ενθουσιασμό και πώς να μην σκορπούσε ρίγη στους θαυμαστές της και δέος στους αντιπάλους; Ο Άρης δεν συγκινούσε μόνο από ποδοσφαιρικής πλευράς. Αποσπούσε την συμπάθεια με την όλη υπόσταση και την σύνθεση του. Τις τάξεις του «πύκνωναν» άνθρωποι των λεγόμενων ανωτέρων στρωμάτων της κοινωνίας. Σπουδαστές, φοιτητές, επιστήμονες, άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων, της κουλτούρας γενικότερα, ήταν οι οπαδοί του. Έτσι δίκαια τον αποκάλεσαν «ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗ». Και ο τίτλος αυτός του ταίριαζε ακόμα περισσότερο, αν λάβουμε υπόψη ότι στην πλειοψηφία τους και οι αθλητές του ήταν σπουδαστές, φοιτητές και επιστήμονες. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν κυριαρχούσε όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και στα κοινωνικά στρώματα της Θεσσαλονίκης.

ΜΙΑ ΧΡΥΣΗ ΕΝΔΟΞΗ ΕΠΟΧΗ
Πρωταγωνιστής στη Θεσσαλονίκη και αδάμαστος στην ελληνική επικράτεια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, διέπρεψε κυριολεκτικά σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Στα θαλάσσια σπορ, στο στίβο και την καλαθόσφαιρα, ο ΑΡΗΣ ήταν σύλλογος που τοποθετούσε τη σφραγίδα του ΠΡΩΤΟΥ. Αναρίθμητα είναι τα τοπικά πρωταθλήματα που κατέκτησε. Από το 1923, όταν κατέκτησε τον πρώτο τίτλο, μέχρι το 1959, έτος που έπεσε η αυλαία των τοπικών πρωταθλημάτων, ο ΑΡΗΣ ελάχιστες φορές περιορίστηκε στη δεύτερη ή τρίτη θέση. Του ταίριαζε μόνο ο τίτλος του πρωταθλητή. Και με αυτόν συντροφιά, όδευε χρόνια και χρόνια γνωρίζοντας την αποθέωση και τη δόξα, παιδί της οποίας ήταν από την πρώτη μέρα της ίδρυσης του.
Πέρασαν 13 χρόνια από την ίδρυση του, για να ανταμώσει με την μεγάλη και χρυσή στιγμή της ιστορίας του. Και αυτή η στιγμή ήρθε στην περίοδο 1927 – 28. Τότε κατέκτησε τον τίτλο της πρώτης επίσημης διοργάνωσης του πρωταθλήματος Ελλάδος, στην οποία δεν πήραν μέρος, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός, λόγω διαφωνιών με την ΕΠΟ, η οποία και τους διέγραψε. Τότε ιδρύθηκε και το λεγόμενο ΠΟΚ (ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ) που τόσο ακριβά πλήρωσε η Θεσσαλονίκη και η επαρχία γενικότερα. Το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα Ελλάδος έγινε με τρεις ομάδες: τον ΑΡΗ, τον ΑΤΡΟΜΗΤΟ ΑΘΗΝΩΝ και τον ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Ο ΑΡΗΣ κέρδισε τον Ατρόμητο 2 φορές, με 3 – 1 στην Αθήνα (γήπεδο Πανελληνίου) στις 24.5.1928 και στο γήπεδο του Ηρακλή, στις 17.6.1928 και μια φορά τον Εθνικό με το ίδιο σκορ, ενώ έχασε από την Πειραϊκή ομάδα στο δεύτερο αγώνα με 3 – 2, στο Ποδηλατοδρόμιο. Με έξι βαθμούς και με πρωταγωνιστές τους Κατράντζο, Παπά, Λεονταρίδη, Ζαρέ, Αγγελάκη, Ιωαννίδη, Κατσαούνη, Κ. Βικελίδη, Γιακούμη, Νακόπουλο και Οπλοποιό, ο ΑΡΗΣ φόρεσε το στέμμα του πρωταθλητή της χώρας, πρώτος στην Ελλάδα. Η επιτυχία αυτή συγκλόνισε τους φίλους του, που έστησαν πανηγύρι στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, ενώ καθιερώθηκε στην συνείδηση όλων των φιλάθλων της χώρας σαν μια τεράστια ποδοσφαιρική μηχανή.
Στην περίοδο 1931 – 32 η ακτινοβολία του Άρη δεν είχε προηγούμενο και κανένας δεν αμφισβητούσε την μεγαλοσύνη και την ισχύ του. Σ’ αυτή την περίοδο ο ΑΡΗΣ ισοπεδώνει τα πάντα και τους πάντες και στέφεται για μια ακόμη φορά πρωταθλητής και αυτοκράτορας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με την συμμετοχή των ομάδων του ΠΟΚ (ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΠΑΟ – ΑΕΚ) διεξάγεται το δεύτερο πανελλήνιο πρωτάθλημα, το οποίο πανάξια κατακτά ο ΑΡΗΣ, ενώ φίλοι και αντίπαλοι υποκλίνονται στον «ΘΕΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ» που τίποτε και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει. Με 9 νίκες σε 14 αγώνες, μια ήττα και 4 ισοπαλίες και σύνολο βαθμών 22, κάθεται στο θρόνο του, με δεύτερο τον Παναθηναϊκό.
Από το 1917 ως το 1932 είναι μια ένδοξη εξαετία, μια χρυσή περίοδος, που την υπογράφουν οι Ν. Κατράντζος, Δ. Οπλοποιός, Γιακούμης, Κ. Βικελίδης, Κατσαούνης, Λεονταρίδης, Ζαρρές, Αγγελάκης, Μπογδάνου, Ιωαννίδης, Γκικόπουλος, Κοσματόπουλος, Κολωνιάρης, Καλτέκης, Κουμπλής, Οικονόμου, Ν. Βικελίδης, Κίτσος, Άργυριάδης, Ακριτίδης, Δανελιάν. Αυτά τα ονόματα υπήρξαν τα διαμάντια που στόλισαν το στέμμα του «Βασιλιά» ΑΡΗ. Εκείνη την εποχή, ο αυτοκράτορας του ποδοσφαίρου απόκτησε και το επίθετο «Κίτρινη Θύελλα».
Στη συνέχεια, ο ΑΡΗΣ γνώρισε μια κάμψη που γρήγορα ξεπεράστηκε. Και αυτό πιστοποιήθηκε τόσο στον ελλαδικό όσο και στο διεθνή χώρο. Με πολλά τοπικά πρωταθλήματα 1923 – ΄24, ΄25 – ΄26, ΄29 – ΄30, ΄31 – ΄32 και δύο πρωταθλήματα Ελλάδος, ήταν επόμενο να πολλαπλασιάσει τους φίλους του, αλλά και να απασχολήσει τους ξένους ποδοσφαιρικούς κύκλους. Στην Ελλάδα, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Αιμίλιος Ριάδης, μέγας θαυμαστής του ΑΡΗ και φανατικός οπαδός του, γράφει και συνθέτει τον Ύμνο της «ΚΙΤΡΙΝΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ» τον οποίο τραγουδούν μυριάδες φίλοι του. Αλήθεια οποία τιμή για τον ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΑΡΗ και την πατρίδα του Θεσσαλονίκη.
Προπολεμικά τα τοπικά πρωταθλήματα διακόπτονται τακτικά και ιδιαίτερα κατά τις περιόδους των εορτών. Τα σωματεία του ΠΟΚ διοργανώνουν, κυρίως κατά την περίοδο των διακοπών του Πάσχα, φιλικά τουρνουά, στα οποία μετείχε πάντα ή σχεδόν πάντα και ο πανίσχυρος, αλλά και ιδιαίτερα αγαπητός από τους φιλάθλους του Αττικού Λεκανοπεδίου, ΑΡΗΣ. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των παλαιοτέρων, κατέκτησε τα περισσότερα από αυτά. Λέγεται μάλιστα ότι κατά την περίοδο 1934 – 35, σε ένα τουρνουά στο οποίο πήρε μέρος και η Αυστριακή Νίκολσον, πρωταθλήτρια μέσης Ευρώπης, αθλοθέτης ήταν η Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας και ότι το Κύπελλο κατέκτησε ο ΑΡΗΣ, νικώντας εκτός των άλλων και την ομάδα της Νίκολσον. Η ξένη ομάδα ζήτησε ρεβάνς στη Θεσσαλονίκη όπου ηττήθηκε και πάλι και μάλιστα με το ίδιο σκορ: 2 – 1.

ΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΥΠΕΛΛΩΝ
Πριν από την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, με πρωτοβουλία του κορυφαίου αρειανού παράγοντος και στελέχους της Δ.Ε.Θ., Αθηνόδωρου Αναστασιάδη, είχαμε τη θεσμοθέτηση του ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΚΘΕΣΕΩΝ, στο οποίο έλαβε μέρος και διακρίθηκε ιδιαίτερα και ο ΑΡΗΣ, προπολεμικά και μεταπολεμικά. Για την πορεία του μάλιστα στο ΚΥΠΕΛΛΟ ΟΥΕΦΑ, αφιερώνουμε σημειώματα σε άλλες σελίδες.
Αλλά ας περάσουμε στις διεθνείς συναντήσεις της ομάδας. Ο ΑΡΗΣ, πρώτος από όλους τους ελληνικούς συλλόγους, προσκάλεσε ξένη ομάδα. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Ιανουαρίου του 1923 η ΣΠΟΡΤΙΓΚ ΚΟΥΜΠ ΣΕΡΒΙΑΣ για να ηττηθεί από τον ΑΡΗ με 3 – 1. Αργότερα ήρθε στη Θεσσαλονίκη η ΠΕΡΙΣΤΕΡ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ και στη συνέχεια, ο ΑΡΗΣ άρχισε τις εξορμήσεις του στις Βαλκανικές χώρες και στη Μέση Ανατολή. Πριν προχωρήσουμε στην αναφορά διαφόρων στοιχείων από τις συναντήσεις του ΑΡΗ στο εξωτερικό θα θέλαμε, για ιστορικούς λόγους, να γράψουμε ότι ο πρώτος αγώνας του ΑΡΗ με τον ΠΑΟΚ έγινε στην περίοδο 1925 – 26 και έληξε με 5 – 2 υπέρ των «κιτρίνων». Ο ΠΑΟΚ έκτοτε έμελλε να γίνει ο μεγάλος αντίπαλος της κίτρινης ομάδας και μέχρι σήμερα οι αναμετρήσεις των δύο ιστορικών και λαοφιλών ομάδων αποτελούν ξεχωριστό γεγονός για τη συμπρωτεύουσα.
Η νίκη που πέτυχε εκτός Ελλάδος ο ΑΡΗΣ και συζητήθηκε πολύ, σημειώθηκε στη Σόφια, επί της πρωταθλήτριας Βουλγαρίας ΛΕΦΣΚΥ με σκορ 4 – 2. Ο ΑΡΗΣ στη συνέχεια επισκέφθηκε και άλλες Βαλκανικές χώρες, ενώ στην περίοδο 1934 – 35 πραγματοποιεί μια μεγάλη και εντυπωσιακή τουρνέ στην Τουρκία, τον Λίβανο και το Ισραήλ, ενισχυμένη από τους άσους του ΗΡΑΚΛΗ Τσαγανιά και Μαργαρόπουλο. Στην Τουρκία ο ΑΡΗΣ αναδεικνύεται ισόπαλος με την ΦΕΝΕΡ ΜΠΑΞ με σκορ 2 – 2, ενώ στην Βυρηττό υποτάσσει την Εθνική Λιβάνου και στο Ισραήλ σημειώνει θετικά αποτελέσματα που τον καταξιώνουν πλέον παντού.
Όλα αυτά για την προπολεμική περίοδο. Για την περίοδο που γέννησε ιερά τέρατα και μεγάλα αστέρια που έλαμψαν στο ποδοσφαιρικό στερέωμα της χώρας. Οι αδελφοί Βικελίδη, όπως οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι στον Ολυμπιακό, άφησαν εποχή. Ο πατριάρχης της οικογενείας Κώστας, ο επιτελικός και απαράμιλλος σε τέχνη Νικηφόρος, η «Ανθρώπινη Λαίλαψ», όπως αποκαλούνταν ο Κλεάνθης, το «Μακεδονικό Τανκ» ή αν θέλετε ο «Τρομοκράτης» των Τερματοφυλάκων, και τόσο άλλα κοσμητικά επίθετα που φιλοδωρήθηκαν από τους δημοσιογράφους της εποχής για τον Βενιαμίν των Βικελιδαίων, ο Κίτσος, ο Αγγελάκης του οποίου το ποδοσφαιρικό παπούτσι περιέφεραν υψωμένο οι θαυμαστές του, ο Καλτέκης, ο Παπάς, οι αδελφοί Κολωνιάρη, οι Κατράντζος, Δανελιάν, Κουμπλής και τόσοι άλλοι, οι περισσότεροι από τους οποίους στέλνουν την ψυχή τους προστατευτικά να φτερουγίσει γύρω από τον σημερινό ΑΡΗ.
Κάποτε όμως όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα που έκαναν τον μεγάλο ΑΡΗ, κρέμασαν τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια και τις φανέλες. Νέα αστέρια γεννήθηκαν και μια νέα εποχή άρχιζε για τον Άρη. Οι ποδοσφαιριστές ινδάλματα, αυτοί που πλαισίωναν το μεγάλο ΑΡΗ την Εθνική Ελλάδος και την Μικτή Θεσσαλονίκης, ένας – ένας αποχωρούσαν και μόνο ελάχιστοι παρέμειναν για να βοηθήσουν τους νέους που θα συνέχιζαν την ένδοξη πορεία της ομάδας. Γκότσης, Αμπραχαμιάν, Μάγρας, Σιδηρόπουλος, Σταυράκμπεης, Σιώτης, Νικολαϊδης, Κολωνιάρης, Χατζηνικολάου, μαζί με τον ανθρώπινο οδοστρωτήρα Κλεάνθη Βικελίδη, θα έκλειναν την προπολεμική ιστορία του μεγάλου ΑΡΗ, καθώς τα σύννεφα του πολέμου απειλούσαν τον ειρηνικό ουρανό της χώρας και της Ευρώπης. Η Ελλάδα γνώρισε την κατοχή. Οι αθλητικές δραστηριότητες σταμάτησαν και σπάνια ο ΑΡΗΣ μπορούσε να συγκροτήσει μια ενδεκάδα για να αντιμετωπίσει ομάδες που αποτελούνται από στρατιώτες του Ράιχ. Σ’ αυτούς τους αγώνες μιλούσε η ελληνική ψυχή και τα συγκροτήματα των Γερμανών γνώριζαν την ήττα από τον ΑΡΗ, παρά τη … μεροληπτική διαιτησία του Κώστα Γκικόπουλου, ο οποίος προκειμένου να γλιτώσει το «τομάρι» του σφύριζε μόνον υπέρ των Γερμανών. Ο Γκικόπουλος όμως διέπραξε και αργότερα … ανoσιούργημα σε βάρος του ΑΡΗ, το 1956 συγκεκριμένα, όταν η «κίτρινη» ομάδα αντιμετώπισε την Εθνική Ουγγαρίας στου Χαριλάου, την οποία υποχρέωσε σε ισοπαλία (3 – 3), αν και προηγήθηκε μέχρι το τέλος σχεδόν με 3 – 2. Τότε από ελεγχόμενο σημείο, οι Μαγυάροι που έπαιζαν χωρίς τον μεγάλο Πούσκας, επανέφεραν την μπάλα στην περιοχή του ΑΡΗ και ισοφάρισαν με την … ανοχή του αξέχαστου Γκικόπουλου.

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα (1946) διεξήχθη με τρεις ομάδες: τον πρωταθλητή Θεσσαλονίκης ΑΡΗ, την πρωταθλήτρια Αθηνών (ΑΕΚ) και τον πρωταθλητή Πειραιά Ολυμπιακό, και ήταν μια αποθέωση για την κιτρινόμαυρη ομάδα που κατέκτησε για τρίτη φορά τον πανελλήνιο τίτλο. Ο ΑΡΗΣ νίκησε δύο φορές τον Ολυμπιακό με σκορ 1 – 0, έφερε μια ισοπαλία με την ΑΕΚ στην Αθήνα και τη διέλυσε στο γήπεδο του ΠΑΟΚ με 4 – 1. Πολλοί είναι εκείνοι που θυμούνται σήμερα τον τελευταίο τίτλο της ομάδας και τα τρελά πανηγύρια των Θεσσαλονικέων, που δεν είχαν τελειωμό. Οι τοπικές εφημερίδες «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», «ΤΟ ΦΩΣ», «ΛΑΪΚΗ ΦΩΝΗ» αλλά και οι αθηναϊκές, με πυχαίους τίτλους πρόβαλαν την κίτρινη επιτυχία, την οποία υπέγραψαν με την τιτάνια απόδοση τους, οι Βελλιάδης, Τσώνας, Μαγράς, Αμπραχαμιάν, Σιώτης, Νικολαϊδης, Καφτατζής, Καφτατζής ΙΙ, Λιακόπουλος, Βασιλειάδης, Βικελίδης, Κολωνιάρης. Αυτοί οι ημίθεοι, οδήγησαν το Θεό για τρίτη φορά στο θρόνο του πρωταθλητή.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΜΗ …
Μεσολάβησαν πολλά τοπικά πρωταθλήματα. Ο ΑΡΗΣ κέρδισε τον τίτλο στα 1949 και πήρε μέρος και πάλι στο πρωτάθλημα Ελλάδος. Εκείνη την εποχή σημειώθηκε μια εκστρατεία χωρίς προηγούμενο στην Αθήνα. Μια παναρειανή εκστρατεία 2.000 ατόμων με το πλοίο «ΤΕΤΗ» που φάνταζε από τα ύφαλα μέχρι τα φουγάρα του σαν κίτρινο μεταγωγικό. Την διοργάνωση της εκδρομής είχε αναλάβει ο Νίκος Καμπάνης που έμελλε αργότερα να διαδραματίσει σπουδαίο και ιστορικό ρόλο στον ΑΡΗ.
Ο ΑΡΗΣ στον πρώτο του αγώνα αντιμετώπισε τον ΠΑΟ, τον οποίο έσωσε από συντριβή ο διαιτητής Ζαπάρδας, που υποχρέωσε την κίτρινη ομάδα σε άδικη ισοπαλία (1 – 1). 'Σφαγιάσθηκε' και στο στάδιο Καραϊσκάκη. Επόμενο ήταν λοιπόν να χάσει τον τίτλο, όπως έχασε στα 1950 στον τελικό για το Κύπελλο Ελλάδος από την ΑΕΚ, για να αποδειχθεί πως η τύχη δεν τον ήθελε ποτέ να το κατακτά. Του χαμογέλασε πολλά χρόνια αργότερα, στα 1970, μέσα στο Καυταντζόγλειο με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, ύστερα από ένα φλερτ που κράτησε 38 ολόκληρα χρόνια. Εκείνη τη μαγική βραδιά, με το γκολ του Μανώλη Κεραμίδα, έσπασε μια παράδοση που κράτησε κοντά στις τέσσερις δεκαετίες και εκείνη την ιστορική βραδιά ο κίτρινος λαός τραγούδησε σαν ένας άνθρωπος το: « Μου ξανάρχονται ένα – ένα χρόνια δοξασμένα». Αλλά ώσπου να φθάσουμε στην κατάκτηση του πρώτου και μοναδικού Κυπέλλου Ελλάδος, ο ΑΡΗΣ των τροπαίων, ο ΑΡΗΣ που είχε τη … διαστροφή μόνο να … κερδίζει και να συντρίβει τους αντιπάλους του, πέρασε δύσκολα χρόνια και γεύθηκε πίκρες, που γεύονται μόνο οι μεγάλοι και δυνατοί. Οι μικροί και οι αδύνατοι, που δεν γεύθηκαν ποτέ το νέκταρ της νίκης και το μεθυστικό κρασί του θριάμβου, δεν νοιώθουν πόνο και οδύνη, όταν η ατυχία και η ήττα κτυπά την πόρτα τους. Αυτή η γεύση είναι για τους τρανούς. Και ο ΑΡΗΣ μόνο ΤΡΑΝΟΣ και μόνο γίγαντας υπήρξε. Για την ιστορία αναφέρουμε τα ονόματα των ηρώων που έχυσαν 28 κιλά ιδρώτα για την κατάκτηση του κυπέλλου. Είναι: Χρηστίδης, Πάλλας, Ραπτόπουλος, Σπυρίδων, Ναλμπάντης, Σεμερτζής (60’ Ψηφίδης), Συρόπουλος, Κεραμίδας, Αλεξιάδης, Παπαϊωάνου, Μιχαηλίδης.

ΠΡΩΤΟΣ ΣΕ ΟΛΑ
Ο ΑΡΗΣ γεννήθηκε για πρώτος και ήταν. Πρώτος σε τοπικά πρωταθλήματα. Πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος, με την καθιέρωση αυτού του θεσμού. Πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος, μεταπολεμικά. Και θα ήταν ο πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος όταν θεσπίστηκε στο 1979 το επαγγελματικό πρωτάθλημα, αν δεν συνέβαιναν πολλά στον αγώνα μπαράζ του Βόλου, με τον Ολυμπιακό, με τον οποίο υπήρξε συμπρωταθλητής.
Ήταν πρώτος σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Πρώτος σε μεγάλους παράγοντες. Οι ετήσιες χοροεσπερίδες του άφησαν εποχές. Για τις γενικές του συνελεύσεις, ενδιαφερόταν όλη η Θεσσαλονίκη και η αθλητική ΕΛΛΑΔΑ. Πρώτος σε μεγάλες εκδρομές. Πρώτος στην ίδρυση συνδέσμων, φίλων οπαδών. Αυτοί οι σύνδεσμοι «γέννησαν» τους νέους παράγοντες, Μανωλόπουλο, Ιωαννίδη, Δεδέογλου, Μπουτοβίνο, Κεχαγιά κ.ά. Είπαμε: γεννήθηκε για πρώτος. Γεννήθηκε ΘΕΟΣ. Οι αγώνες του είχαν κάτι το μεγαλειώδες. Όλοι οι ποδοσφαιριστές του ήξεραν ότι οι αγώνες τελειώνουν μόνον όταν σφυρίξει το τέλος τους ο διαιτητής. Γι’ αυτούς μετρούσε και το 90’ του αγώνα. Και είναι δεκάδες οι φορές που οι κίτρινοι άσοι ανέτρεψαν δυσμενή αποτελέσματα. Γι’ αυτό όλοι έτρεμαν την τελευταία αντεπίθεση του ΑΡΗ. Γι’ αυτό οι κίτρινοι οπαδοί κι όταν έχανε η ομάδα μέχρι το 89’, είχαν την βεβαιότητα πως ο Κλεάνθης, ο Αγγελάκης, ο Κίτσος, ο Κολωνιάρης, ο Καζάντζης, ο Αλεξιάδης θα ανέτρεπαν την τελευταία στιγμή το δυσμενές αποτέλεσμα που θα οδηγούσαν τον αγαπημένο τους Άρη στη νίκη και το θρίαμβο. Η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου θα ήταν φτωχή χωρίς την παρουσία του Άρη. Το ίδιο και της Θεσσαλονίκης. Είναι η ομάδα που γνώρισε την δόξα. Την ακμή, αλλά και την παρακμή. Πάντα όμως κυριαρχούσε το σύνθημα «στώμεν καλώς».
Κανένας δεν επισκέφθηκε τόσες φορές την Εδέμ του ποδοσφαίρου. Και κανένας δεν γνωρίζει από τους μεγάλους, ποσό τρομερό είναι κάτω από αντίξοες και ανεξήγητες πολλές φορές συνθήκες να βρεθείς στο έρεβος. Άτρωτος, όπως όλοι οι πολέμαρχοι, ευαίσθητος και τρωτός όπως όλοι οι μεγάλοι, βάδισε σε ατραπούς δόξας. Πέτυχε θριάμβους και τους έζησε. Γνώρισε την δόξα και την είδε να στεφανώνει. Τα χαρακτηριστικά του ήταν πάντα αδρά. Είχε όμως την ομορφιά του ανδρείου. Είχε πάντα μέγεθος ανυπέρβλητο. Σαν ομάδα πάντα κέντριζε και διέγειρε. Σαν σύνολο πάντα αποσπούσε το θαυμασμό και εισέπραττε το χειροκρότημα. Σαν σωματείο είχε μόνο στόχους υψηλούς και αγωνιζόταν τίμια για να τους πετύχει. Τον συγκινούσε πάντα η αναρρίχηση στα ύψη, που δεν τον ζάλιζαν και δεν του προκαλούσαν ίλιγγο.
Ήθελε να «πιάσει» πάντα την κορυφή και να την «πατήσει». Και το πετύχαινε. Ποτέ δεν αποθαρρύνθηκε από ατυχίες και ήττες. Τον διακατείχε πάντα ένα υψηλό αγωνιστικό φρόνημα και μια ιερή πίστη. Ο θαυμασμός που απέσπασε ο ΑΡΗΣ στην πολύχρονη ιστορία του, δεν είναι ανεξήγητος, όπως δεν είναι ανεξήγητη και η λατρεία του κόσμου . Λατρεύονται άλλωστε μόνο οι Θεοί. Ο ΑΡΗΣ υπήρξε και είναι θρησκεία. Και ο άνθρωπος έχει μια ροπή: ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΘΕΟΥΣ. Και ο ΑΡΗΣ με το ένδοξο παρελθόν του και με το σίγουρο μέλλον του που το εγγυώνται κορυφαίοι παράγοντες, αθλητές και οπαδοί είναι ΘΕΟΣ. Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Δοξάστε τον!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΡΠΕΤΖΗΣ
* Ο κ. Γιώργος Σερπετζής είναι παλαίμαχος δημοσιογράφος που ασχολήθηκε επί σειρά ετών με το ρεπορτάζ του Άρη.
απο arisfc.gr